Alamat

"Noong unang panahon, may isang puno na ang bunga ay nakalalason," umpisa ni Kulot.

"Tapos?" tanong ko.

"Ilang tao na rin ang namatay sa pagkain ng prutas nito. Kaya mula noon, iniiwasan na ito ng mga tao," dugtong niya.

"Tapos?" tanong ko ulit.

"Isang araw, may dumating na diwata. Sabi ng diwata: 'Tinanggalan ko na ng lason ang prutas. Pwede niyo ng kainin yan,'" tuloy sa kwento ni Kulot.

"Tapos?" tanong ko na naman.

"Ayaw maniwala ng mga tao. Hanggang sa may isang batang babae na pumitas ng prutas at kinain ito. Hindi sya nalason," sabi ni Kulot.

Magtatanong pa sana ako pero dinugtungan niya agad ang kwento.

"Mula noon, hindi na nakakalason ang prutas. Mula noon ay tinawag itong lansones," sabi niya.

Naniwala ako sa kanya pero tinanong ko pa rin kung saan nya nakuha ang kwento.

"Sa Alamat ni Mama," sagot niya na may dugtong pang "Meron din alamat ng Chocolate Hills at Pinya."

Nagbalik na kami sa dati naming sitwasyon. Parang walang alitan, layasan na nangyari.

Totoo man o hindi ang version ng "Alamat" ni Kulot, sigurado akong matamis ang lansones na kinakain namin habang kinikwento nya ito.