Rerun

Sa aking pagsi-surf sa net, nakita ko ang isang post ko sa dati kong blog-- noong ako ay dalaga pa. Ipinost din ito ng isang blogger. Lumabas ito January of 2007. Nagpapasalamat pa rin ako at may nakita ako, kahit isa man lang sa mga sinulat ko noon. Para sa akin, mas maganda ang mga kwento ko noon. Mas may buhay.

Kaya eto ang re-posting ng "Sabong."

Isinulat ko ito habang hiwalay kami ni Kulot.

Enjoy!

Pumayag ako na magkita kami ni Kulot. Pero hindi ako pumayag na sa bahay ang venue. Kailangan neutral ground. Ayoko rin sa kung saang madilim na lugar lang kami magkikita. Ano pa lang gawin niya sa akin. Paano kung may makamundo syang balak? Paano ako manlalaban? Ano lang ba ang lakas ng isang babae?

Anyway, ang neutral ground: Ang Bread Master. Ang natatanging 24-hour coffee shop dito sa bukid naming. Para sa mga bakla, ito ang aming Starbucks.

Alas dies ng gabi ang aming usapan. Pagdaan ko ng kanto papuntang Bread Master, naandon na sya kaya sabay kaming naglakad pero walang imikan.

Umorder ako ng kape. Siya, as usual, Milo.

Wala pa ring imikan. Ayokong ako ang mauna. Idea nya ito, sya dapat ang unang magsalita.

“Bakit ganon ang desisyon mo?” tanong niya.

“Ha?” tanong ko.

“Bakit ka biglang sumerender?” tanong niya.

Nakuha ko ang punto niya.

“Kasi bigla kang umatras. Di ba ikaw ang gustong mag-aral uli, tapos bigla kang aatras,” sagot ko.

“Hindi ako umatras. Sabi ko kung di pwede sa 22, sa June na lang ako papasok,” sabi niya.

“Ang klase nag-umpisa noong January 16. Ayaw mo kasi gusto mo sa 22. Mas marunong ka pa sa school. Tapos kung sa June ka naman papasok, ano gagawin mo January to June? Tatambay?” sabi ko.

Tumahimik sya.

“Bakit nga ba di ka pwede ng 16? Anong napakaimportanteng okasyon na di mo pwedeng ipagpaliban?”

“May sabong noong 15,” sagot niya.

Umiinit na ulo ko. Ang sarap sigawan. Ang sarap buhusan ng mainit na kape. Pero di ko magawa kasi nga nasa public place kami.

“Inuna mo pa ang sabong kesa sa pag-aaral?” mariin na sabi ko, halatang pinipigilan ang galit.

“Manok mo naman ang sinabong ko e,” mabilis na sagot niya.

OO, may manok kami. Bigay ng brother ko sa amin.

Ako naman ang natahimik.

“May pag-asa pa tayo?” sabi niya.

Di ako sure kung paano niya sinabi yon. Gusto kong makasiguro.

“Ano yan, tanong o deklarasyon?” tanong ko.

“Tanong,” sagot niya.

Di ako makasagot.


“May bago ka na?” tanong niya.

“Ikaw, may bago ka na?” patanong na sagot ko sa tanong niya.

“Wala,” sagot niya.

Naniwala ako.

“Ang balita may bago ka na raw,” paakusang sabi niya.

“At sino raw?” tanong ko.

“Si Jayson,” mabilis na sagot niya.

“Hindi totoo yan,” sagot ko sa tanong ni Kulot, sabay higop sa kapeng ngayon ay malamig na.

“Totoo,” diin nya.

“Isang kape pa nga, yung bagong kulo na tubig ha,” order ko sa waitress.

Sa isip ko, ngayon kailangan ko ng kape para magkaniyerbos ako at magka-heart attack hora mismo. Sa isip ko rin, kailangan ni Kulot ng dibersyon.

“Aminin mo na,” sabi niya.

At ayaw niya akong tantanan.

“Ano naman ang aaminin ko e wala nga?” sagot ko.

“Kilala kita,” sabi niya.

“Kaya nga e, kilala mo ako, bakit ayaw mong maniwala sa akin?” tanong ko.

“Kasi nga nagsisinungaling ka,” sagot niya.

At tinawag pa akong sinungaling.

“Mas pinapaniwalaan mo pa yang mga nagkakalat ng tsismis dyan kesa sa akin?” tanong ko.

“Mas pinapaniwalaan ko ang nagsabi sa akin,” sagot niya.

“At sino naman ang may sabi?” tanong ko.

“Si Jayson mismo,” mabilis na sagot niya.

“Miss, saan na ang kape ko?” tanong ko sa waitress.

Nagpapakulo pa raw ng tubig. Punyeta! Lakasan niyo ang apoy. Dalhin nyo sa impyerno para instant kulo.

“Natahimik ka?” tanong niya.

“Ano pala sinabi ni Jayson?” tanong ko.

“Sabi mo raw na kung pwede sya na kapalit ko. Na pumayag sya pero palipasin muna ng isang buwan para di pangit tingnan,” sagot ni Kulot.

Wala akong masabi. Totoo naman kasi. Humanda ang tsismosong Jayson na yan.

“Ibig sabihin niyan wala na talaga tayo?” tanong niya.

Tahimik pa rin ako.

“Gusto ko lang malaman— hiniwalayan mo ba ako kasi may plano ka kay Jayson?” tanong niya.

“Hindi. Dahil umatras ka sa plano,” mabilis na sagot ko.

Sya naman ang tumahimik.

“Ngayong di ka natuloy sa pag-aaral, ano gagawin mo? Wala ka na rin sa tindahan. Di ba kaya nga nasa tindahan na si Jayson kasi nga mag-aaral ka? Paano yan ngayon? Tatambay ka lang? Maghihintay ka lang na abutan ko ng pera? Ano magiging dating mo nyan? Callboy? Ano magiging dating ko nyan? Customer?” sunod-sunod na tanong ko.

Walang sagot.

“Hindi mo na ako mahal?” tanong niya.

Ako naman ang walang sagot.

“Akala ko ba mahal mo ako?” tanong niya.

Gusto ko syang sagutin ng: “Akala ko rin.”

Hindi ko nagawang magsinungaling.

“Mahal,” ang sagot ko sa tanong niya.

Nang marinig niya ito, nakita ko ang saya sa kanyang mga mata. Ngingiti na sana sya nang sinabi kong: “Pero kaya kitang tiisin.”

Nagbago uli ang kislap sa kanyang mga mata. Nawala ito. Natahimik sya. Naka-bullseye ako.

"Hanggang kailan mo ako titiisin?" tanong niya.

Hindi ko sinagot.

"Ano ba dapat kong gawin?" another tanong.

"Magbago," tanging sagot ko.

"Promise, magbabago na ako," sabi niya.

"Hindi na ako naniniwala sa mga promise, promise na yan," sabi ko.

"Promise nga," mabilis na dugtong niya.

"Magbago ka muna," sabi ko.

"Ha?" tanong niya.

"Magbago ka muna bago kita tatanggapin uli," sagot ko.

"So wala na muna tayo?" tanong nya.

"Hanggang di ka nagbabago, walang tayo," sagot ko.

Natahimik uli sya.

"Paano yan ngayon?" tanong nya.

"Ha?" tanong ko.

"Paano mo makikita na nagbago nga ako kung wala na tayo?" tanong niya.

"Ikaw ang maghanap ng paraan," sagot ko.

Matagal na katahimikan bago sya nag-ayang umuwi. At habang naglalakad kami, nagtaka ako nang lumiko din sya sa daang papuntang bahay.

"Saan ka?" tanong ko sa kanya.

"Sa inyo ako matutulog," sagot niya.

"Hindi pwede," sabi ko.

"Bakit naman?" tanong niya.

"Kasi nga wala na tayo," sagot ko.

"Bakit, di ba pwedeng matulog sa inyo kahit wala na tayo?" tanong niya.

"Hindi," mabilis kong sagot.

"Paano ko mapapatunayang nagbago na nga ako kung di naman ako pwedeng matulog sa bahay mo?" tanong niya.

"Basta hindi pwede," sagot ko.

Ang totoo, gusto ko ring ipakita sa kanya na di ako nagbibiro sa sinabi kong kaya ko syang tiisin.

At naghiwalay kami ng daan.

Pagdating ko sa bahay, naandon si Jayson, nakahiga sa sofa habang nanonood ng DVD.

"Nagkabalikan kayo ni Kuya?" tanong ni Jayson sa akin.

"Hindi," sagot ko.

"A ok," sabi niya.

"Sa tingin mo, ano dapat ang nangyari? tanong ko sa kanya.

"Ewan ko," sagot niya.

Alam niyang gusto ko ng kausap. Pinatay niya ang TV at DVD player.

"Kung ikaw ang nasa posisyon ko, ano gagawin mo?" tanong ko.

"Di ko masabi," sagot niya.


Playing safe ang Jayson.


"Eto na lang. Kung ikaw ang nasa posisyon ng Kuya mo, ano gagawin mo," tanong ko uli.

"Mag-aaral," mabilis niyang sagot.

Nakapag-isip ako.

"Gusto mong mag-aral?" tanong ko.

"OO naman," sagot niya.

At dahil buo pa naman ang pang-down payment sa dapat na pag-aaral ni Kulot, nagdesisyon ako at sinabi kay Jasyon na: "Sige, ikaw ang mag-aaral."

Mahaba pa ang usapan namin. Sabi ko maghahanap kami ng school na Sabado lang ang pasok. Tuloy pa rin ang pag-manage niya ng negosyo. Kumbaga, para lang syang nag-day off tuwing Sabado. Sabi ko rin dapat ayusin nya ang pagpapatakbo ng negosyo kasi doon kukunin ang pang-tuition at pangggastos niya. OO daw.

Nang matapos ang pag-uusap, eto ang kanyang sinabi: "Dito ako matutulog."

Sinagot ko sya ng: "Hindi, uuwi ka sa inyo."


P.S.

Nakapagdesisyon din akong bumalik sa pagsagot sa mga comments at questions ng mga mambabasa ng blog na ito.

(At sa mga may kopya ng dati kong posts: paki-email naman sa mandayamoore@gmail.com. may reward: ibibigay ko sa inyo ang natitirang puri sa aking katawan)