Paalam

Noong Sabado ng umaga ginising ako ni Ranger para sabihin ang isang masamang balita.


"Gising na dyan, patay na si Cory," sabi nya.


"Ha?" tanong ko.


"OO, patay na si Cory. Magkape ka na, nagpakulo na ako ng tubig," sabi nya.


Masamang balita nga. Hindi ko alam kung mas masama pa ito sa mangyayari sa gabing iyon -- paalis kasi si Ranger. Tatlong buwan syang mawawala. May training sa Cavite.


Kasalanan ko ang lahat. Kung di ko ba naman sya tinuruan kung paano isusulat ang essay niya sa isyung "Your Ideal Presidentiable," di sana nya naipasa ang exams sa unang hakbang para sa kanyang pangarap maging opisyal.


Isang buwan ko ng tinatago ang nararamdaman ko sa kanyang pag-alis. Ang totoo, hindi ko alam kung ano nga ba ang nararamdaman ko-- parang masakit na hindi.


"Tatlong buwan lang naman," sabi ko noon sa sarili.


Pero habang nagtu-toothbrush kami matapos mag-agahan noong Sabado, sinabi ni Ranger na "mami-miss ko ito."


"Ang ano?" tanong ko.


"Itong ginagawa natin," sabi nya.


At dahil hindi nga ako sigurado sa nararamdaman, sabi ko: "Sige lang, maghahanap agad ako ng kapalit mo."


Dinilatan lang nya ako.


Magtatanghali na nang umalis sya.


"Uwi muna ako sa kampo para mag-empake. Sa airport na lang tayo magkita mamayang gabi," sabi niya.


At sa airport nga kami nagkita. 9:45 p.m. ang flight niya. Alas Otso pa lang e nasa airport na kami. Matapos mag-check in, lumabas sya.


Nag-usap kami. Inubos ang nalalabing oras na magkasama. May nagtext, di ko pinansin. Para sa kanya ang oras na ito.


Noong papalapag na ang eroplanong sasakyan nya, nagpasya akong umalis.


Walang kiss. Walang yakapan. Walang handshake. Tanging "ingat" lang ang nasabi namin para sa isa't-isa.


Hindi mabigat ang loob ko sa kanyang pag-alis.


"Tatlong buwan lang naman," paalala ko uli sa aking sarili.


Sa loob ng taxi, may nagtext. Nakangisi ako. Sa isip ko, na-miss na agad ako ni Ranger.


Hindi si Ranger ang nagtext. Si Kulot.