Huling El Bimbo

Depressed ako. Wala na si Kulot.

“Kailangang ba talagang umalis ka?” tanong ko habang nakahiga sa kama kagabi.

“OO nga e,” sagot niya, halatang nakukulitan na sa akin.

Inayos niya ang mga damit niya. Ipinasok sa bag. Pati “kikay pouch” ko hiniram niya para mapaglagyan ng toiletries nya. Itinuloy niya ang pag-empake. Di na mapipigilan ang pag-alis niya kinabukasan.

Kinabukasan, ready na sya. Nakapag-almusal na. Nakaligo na. Nakagayak na. Hinihintay na lang ang mga kasabay niya. Kinuha ang gitara. Tumutog. Punyeta!

“Kamukha mo si Paraluman,” kanta niya.

Wala sa tono.

“Nung tayo ay bata pa,” dugtong niya.

Wala pa rin sa tono.

Sumingit ako: “A pagdating sa Paraluman. C pagdating sa Nung.”

Inulit niya.

“Kamukha mo si Paraluman,” ulit niya.

Nasa tono. Nasa tiempo.

“Nung tayo ay bata pa,” dugtong uli niya.

Ganon din. Nasa tono. Nasa tiempo.

“At ang galing-galing mong sumayaw,” itinuloy niya.

Sala na naman.

“G pagdating sa Bata,” sabi ko.

Tumingin sya sa akin at sinabing: “Ay OO nga pala.”

At, Mahabaging Diyos, inulit na naman ang kanta.

“Kamukha mo si Paraluman,” kanta nya.

Sumingit uli ako: “Ikaw mag-gitara at ako ang kakanta.”

“Kamukha ko si Paraluman,” kanta ko.

Magdadalawang linggo ng ganito ang nangyayari. Magdadalawang linggo na nyang pinapraktis ang “Huling El Bimbo” ng Eraserheads pero wala pa rin. At sa tuwing pumapalpak ang kanyang pag-gitara, ako ang kanyang pinapakanta. Ako naman, kanta.

Pero ngayon, pinakita ko sa kanya na naiirita na ako.

“Nakakarindi na sa tenga ang kantang yan. Araw-araw na lang ako ang pinapakanta mo,” sabi ko.

“Nahihirapan kasi akong ipagsabay ang pag-gitara at pagkanta,” sagot niya.

“Ayoko ng kumanta,” sabi ko.

“Sige na, last na to,” sabi niya.

Iyon na ang kanyang huling "Huling El Bimbo."

Kaninang umaga, umalis si Kulot.